وقتی که من بچه بودم

پرواز یک بادبادک
می بردت از بام های سحر خیزی ی پلک
تا
نارنجزاران خورشید
آه
آن فاصله های کوتاه

وقتی که من بچه بودم

خوبی زنی بود
که بوی سیگار میداد
و اشکهای درشتش
از پشت آن عینک ذره بینی
با صوت قرآن می آمیخت

وقتی که من بچه بودم

آب و زمین و هوا بیشتر بود
و جیرجیرک
شبها
در متن موسیقی ماه و خاموشی ژرف
آواز می خواند

وقتی که من بچه بودم

لذت خطی بود
از سنگ
تا زوزه آن سگ پیر رنجور
آه
آن دستهای ستمکار مظلوم

وقتی که من بچه بودم

می شد ببینی
آن قمری ناتوان را
که بالش
زین سوی قیچی
با باد می رفت
می شد
آری
می شد ببینی
و با غروری به بیرحمی بی ریایی
تنها بخندی
وقتی که من بچه بودم
در هر هزاران و یک شب
یک قصه بس بود
تا خواب و بیداری خوابناکت 
سرشار باشد

وقتی که من بچه بودم

زور خدا بیشتر بود
وقتی که من بچه بودم
بر پنجره های لبخند
اهلی ترین سارهای سرور آشیان داشتند
آه
آن روزها گربه های تفکر
چندین فراوان نبودند

وقتی که من بچه بودم

مردم نبودند

وقتی که من بچه بودم
غم بود 
اما 
کم بود

می خواهم برگردم به روزهای کودکی

آن زمان ها که،

پدر تنها قهرمان بود

عشق تنها در آغوش مادر خلاصه می شد

بالاترین نقطه زمین شانه های پدر بود

بدترین دشمنانم ،خواهر و برادرهای خودم بودند

تنها دردم، زانوهای زخمی ام بودند

تنها چیزی که می شکست، اسباب بازی هایم بود

 و معنای خداحافظ تا فردا بود

کودکی ام را دوست داشتم.

روزهایی که به جای دلم سر زانوهایم زخم بود..!(زنده یاد حسین پناهی)

روحش شاد...