من هیچ وقت گریه نمی کردم ،چون اگر اشک می ریختم آذربایجان شکست می خورد و اگر آذربایجان شکست می خورد ایران، زمین می خورد.

اما در مشروطه  اشک ریختم:
حدود 9 ماه بود تحت فشار شدید بودیم،
بدون غذا ،بدون لباس، قحطی و برهنگی؛

از قرارگاه آمدم بیرون، چشمم به یک زن افتاد با یک بچه در بغلش؛ دیدم که بچه از بغل مادرش آمد پایین و چهار دست و پا رفت به طرف بوته علفی؛ علف را از ریشه در آورد و از شدت گرسنگی شروع کرد خاک ریشه ها را خوردن....

با خودم گفتم الان مادر  بچه به من فحش می دهد و می گوید لعنت به ستار خان که ما را به این روز انداخته..... اما مادر کودک آمد بچه اش را بغل کرد و گفت :

عیبی ندارد فرزندم، خاک می خوریم، اما خاک نمی دهیم.....

آنجا بود که اشکم سرازیر شد...... ( برگرفته از کتاب خاطرات ستارخان )
--------------------------------------------------------------------------------------------